RUROCIĄGI NA MORZU PÓŁNOCNYM

W celu ułatwienia transportu ropy i umożli­wienia wykorzystania gazu ziemnego na Morzu Północnym wybudowano szereg ruro­ciągów podwodnych. Pierwszym z nich był rurociąg ropy o długości 170 km i średnicy 900 mm położony w sektorze brytyjskim, łą­czący pole Ninian z tzw. terminalem w Sul­lom Voe (Szetlandy). Połączenie pola norwe­skiego Ekofisk rurociągiem z Norwegią nie jest na razie możliwe ze względu na głęboki (do 700 m) uskok w dnie morskim, jakim jest tzw. Rynna Norweska. W związku z tym Eko­fisk połączony został rurociągiem ropy dłu­gości 350 km z brytyjskim terminalem w Teeside. Najwięcej jest jednak rurociągów gazowych (jako, że w wypadku gazu jest to jedyny możliwy sposób transportu) prowadzących do wybrzeży brytyjskich (St. Fergus i inne), niemieckich (Emden) i holenderskich (Uithuizen, Callantsoog). Najdłuższy rurociąg brytyjski liczy 450 km. Łączna długość wszy­stkich brytyjskich rurociągów podwodnych ropy i gazu na Morzu Północnym wynosi około 3200 km. W ich budowę włożona zosta­ła ogromna praca będąca jednocześnie szkołą postępu technicznego.