W celu ułatwienia transportu ropy i umożliwienia wykorzystania gazu ziemnego na Morzu Północnym wybudowano szereg rurociągów podwodnych. Pierwszym z nich był rurociąg ropy o długości 170 km i średnicy 900 mm położony w sektorze brytyjskim, łączący pole Ninian z tzw. terminalem w Sullom Voe (Szetlandy). Połączenie pola norweskiego Ekofisk rurociągiem z Norwegią nie jest na razie możliwe ze względu na głęboki (do 700 m) uskok w dnie morskim, jakim jest tzw. Rynna Norweska. W związku z tym Ekofisk połączony został rurociągiem ropy długości 350 km z brytyjskim terminalem w Teeside. Najwięcej jest jednak rurociągów gazowych (jako, że w wypadku gazu jest to jedyny możliwy sposób transportu) prowadzących do wybrzeży brytyjskich (St. Fergus i inne), niemieckich (Emden) i holenderskich (Uithuizen, Callantsoog). Najdłuższy rurociąg brytyjski liczy 450 km. Łączna długość wszystkich brytyjskich rurociągów podwodnych ropy i gazu na Morzu Północnym wynosi około 3200 km. W ich budowę włożona została ogromna praca będąca jednocześnie szkołą postępu technicznego.
RUROCIĄGI NA MORZU PÓŁNOCNYM
