WYSOKOŚĆ OPŁAT

W Wenezueli płacono royalties w wysokości 16,6% sprzedawanej ropy i zaliczano to do ko­sztów wydobycia. Jeżeli więc zysk brutto sta­nowił różnicę między ceną sprzedaży i nakła­dami, podstawa obliczania podatku była zmniejszana o tę sumę. Zysk dzielono w sto­sunku 1 : 1. I w ten sposób rząd wenezuelski za każdą tonę ropy otrzymywał w formie ro­yalties i podatków 6—7 dolarów za tonę wydo­bytej ropy.W Zatoce Perskiej, gdzie nakłady na wydo­bycie były o wiele mniejsze, przy stosowaniu takiej samej zasady rządy otrzymywałyby du­żo większe sumy. Stosowano tu jednak inny mechanizm obliczeń oparty na cenie informa­cyjnej ropy. W ten sposób korzyści wynika­jące z lepszych warunków naturalnych przy­padały towarzystwom naftowym. W Zatoce Perskiej cena informacyjna wahała się w gra­nicach 11—12 dolarów za tonę, zależnie od jakości ropy. Wysokość opłat royalties była tu niższa niż w Wenezueli i wynosiła tylko 12,5%. Royalties wliczano do zysku, który potem dopiero był dzielony w stosunku 1:1. W ten sposób za każ­dą tonę ropy wydobytej na Bliskim Wschodzie na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesią­tych wpływy do kas rządowych wynosiły około 5—6 dolarów.