W drugiej połowie lat pięćdziesiątych, w krajach członkowskich RWPG, przemysł naftowy zaczął się szybko rozwijać. Projektowano i budowano kombinaty do przeróbki ropy radzieckiej w Czechosłowacji, NRD, Polsce i na Węgrzech. Kompleksowe zakłady rafineryjne, o wydajności początkowej nie mniejszej niż min t ropy rocznie, były przystosowane do przerobu ropy radzieckiej typu romaszkinsko- muchanowskiego ze złóż tzw. drugiego Baku, gdzie właśnie rozpoczęto wydobycie. Wielka odległość pól naftowych Tatarskiej Autonomicznej Republiki na przedgórzu Uralu, gdzie znajdowały się eksploatowane złoża, wymagały opracowania sposobu dostaw ropy. Jedynym racjonalnym rozwiązaniem była budowa ropociągu o dużej wydajności.